🐳 Pęcherzyca U Psa Zdjęcia

Pęcherzyca: Tysiące obrazów, zdjęć, grafik, wektorów, materiałów wideo i innych zasobów bez tantiem do Twojego następnego projektu. Pobierz zdjęcia, wektory, wideo HD i inne zasoby z Adobe Stock. Atopowe zapalenie skóry u psa a alergia. Nie wszystkie alergie u psa będą prowadzić do atopowego zapalenia skóry. Jeśli u zwierzaka nie występuje genetyczne osłabienie bariery skórnej, uczulenie będzie powodować świąd, jednak drapanie się nie będzie wywoływać aż tak poważnych uszkodzeń naskórka. Rozpoznanie atopii Sam poród u psa przebiega trójetapowo: W pierwszej fazie szyjka macicy ulega rozwarciu. Suka może być niespokojna, jednakże jej reakcje nie są gwałtowne. Pod koniec fazy pojawiają się ziajanie i głębsze oddechy. W drugiej fazie suka powoli wypiera szczenięta. W zależności od liczebności miotu może to trwać nawet 12 h. Ogólnie rzecz biorąc, orzechy nie są najlepszą karmą dla psów. Są bogate w fosfor i zwykle zawierają również wysoki poziom tłuszczu. Jeśli karmimy naszego psa karmą, otrzymuje on już wystarczającą podaż fosforu oraz innych składników odżywczych i witamin. Zbyt dużo fosforu może prowadzić do kamieni pęcherza moczowego. Uwaga! Najczęstsza dekoracyjna pęcherzyca lub nieśmiertelnik. Jego jagody nie nadają się do spożycia przez ludzi i są uważane za trujące. Różnorodność gatunków Physalis jest reprezentowana przez następujące odmiany: jagoda; warzywa; dekoracyjny. Jak odróżnić warzywo Physalis od jagody Pęcherzyca jest rośliną samozapylaczową z jagodami o wadze od 3 do 12 gramów, bursztynowym lub pomarańczowym. Rodzynki Fizalis lub owłosione mają bardzo słodki smak owoców, które są suszone i używane jako godna alternatywa dla rodzynków dla smaku. Roślina jest mała z pędami do 40 cm. Pęcherzyca jest peruwiańska lub Pęcherzyca jako choroba skóry. Choroba ta należy do chorób skóry. Na skórze pojawiają się charakterystyczne pęcherze, najpierw często występują na obszarze jamy ustnej. Szybko pękają, wytwarzając ciecz. Dalej tworzą się w tych miejscach strupy. Nieleczona atakuje często na dalsze partie ciała. Często na starych pęcherzach Punkty Kluczowe. Pęcherzyca liściasta jest rzadką autoimmunologiczną chorobą skóry, która występuje u wielu różnych gatunków. Ostateczne rozpoznanie opiera się na połączeniu danych z wywiadu klinicznego i potwierdzenia obecności charakterystycznych zmian makroskopowych z obrazem histopatologicznym. Tłumaczenie hasła "pęcherz pławny" na ukraiński . плавальний міхур, Плавальний міхур to najczęstsze tłumaczenia "pęcherz pławny" na ukraiński. n9l6Zi. Pęcherzyca to bardzo rzadka choroba układu odpornościowego. U podłoża tej jednostki chorobowej leżą procesy autoimmunologiczne. W jej przebiegu na skórze i błonach śluzowych pojawiają się pęcherze o wiotkiej pokrywie, samoistnie pękające. Na skutek czego u pacjentów powstają bolesne nadżerki i rany. Jak rozpoznać i leczyć chorobę? Jakie są jej rodzaje? Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? spis treści 1. Pęcherzyca – objawy i przebieg choroby 2. Pęcherzyca – rodzaje 3. Jaka jest przyczyna powstawania zmian pęcherzowych na skórze? 4. Pęcherzyca u dzieci 5. Pęcherzyca – rozpoznanie choroby 6. Pemphigus – czynniki ryzyka 7. Pęcherzyca – leczenie 8. Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? rozwiń 1. Pęcherzyca – objawy i przebieg choroby Pęcherzyca (Pemphigus) jest chorobą autoimmunizacyjną skóry i błon śluzowych. Rozpoznaje się ją stosunkowo rzadko, głównie u osób dorosłych, równie często u mężczyzn, jak i kobiet. Choroba pęcherzowa skóry objawia się tworzeniem śródnaskórkowych pęcherzy lub pęcherzyków. Dokładne objawy zależą od rodzaju choroby. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czym jest ból?" W Polsce najczęściej diagnozowana jest pęcherzyca zwykła, która objawia się rozległymi zmianami w obrębie skóry i błon śluzowych. Zmiany występują także w jamie ustnej, nosowej, w okolicach narządów płciowych, a nawet w obrębie spojówek. Przebieg choroby jest przewlekły i nawrotowy, bardzo uciążliwy dla pacjentów. Zwykle zmiany na śluzówkach poprzedzają zmiany w obrębie skóry. W początkowej fazie nadżerki pojawiają się zwykle w jamie ustnej. Pęcherzyca w późniejszym etapie objawia się zmianami zlokalizowanymi na skórze. Głównie na obszarach owłosionych głowy i na twarzy. Pęcherze mają tendencję do szerzenia się obwodowo i pojawiania się w okolicach fałdów skórnych. Typowe są też pęcherze pod pachami, w okolicy pachwin, ramion, pleców czy pośladków. Powstające pęcherze łatwo ulegają przerwaniu, pojawiają się wówczas nadżerki, które powodują dotkliwy ból. 2. Pęcherzyca – rodzaje Zasadniczo można wyróżnić trzy rodzaje pęcherzycy: Pęcherzyca zwykła (Pemphigus vulgaris) – powstaje wówczas, gdy pęcherze skórne pojawiają się pod warstwą podstawową naskórka. Choroba powstaje w wyniku przeciwciał produkowanych we krwi, które atakują organizm. W tym przypadku przeciwciała łączą się z białkami w komórkach skóry, w wyniku tego komórki rozpadają się i powstają pęcherze na skórze. Pęcherzyca liściasta (Pemphigus foliaceus) – wyglądem przypomina opryszczkę i zmiany rumieniowe. Pęcherzyki pojawiają się początkowo na skórze głowy, następnie przechodzą na twarz, piersi i plecy. Pęcherzyca dotyczy górnej warstwy skóry, dlatego pęcherze na skórze są powierzchowne. Pojawia się świąd skóry. Pęcherzyki zazwyczaj pojawiają się na tułowiu, szyi, twarzy, a nawet na owłosionej skórze głowy. Chorobie towarzyszy tzw. objaw Nikolskiego, który polega na tym, że przy mocniejszym dotknięciu skóry, ucisku, pojawia się tzw. spełzanie naskórka, w wyniku rozluźnienia kolejnych warstw skóry. Pęcherzyca paraneoplastyczna (Pemphigus paraneoplasticus) – jest zwykle związana z obecnością nowotworów złośliwych. Pojawia się u osób, które miały chorobę nowotworową. Na zdjęciach pęcherzycy paraneoplastycznej obserwować można rozległe owrzodzenia jamy ustnej, warg i przełyku. Zwykle są one bardzo bolesne. Co więcej, nie reagują na leczenie. Czasami jednak, gdy nowotwór jest łagodny, stan zdrowia poprawia się po usunięciu guza. Wśród pęcherzycy zwykłej i liściastej wyróżnia się jeszcze kilka odmian klinicznych choroby: Pęcherzyca bujająca (Pemphigus vegetans) – charakteryzuje się przerosłymi ogniskami zlokalizowanymi w okolicy pachwin i otworów naturalnych ciała. Pęcherzyca opryszczkowata (Pemphigus herpetiformis) – objawia się występowaniem zmian pęcherzowych, które przypominają obrączkę. Pęcherzyca brazylijska (Fogo selvagem) – występuje głównie w krajach Ameryki Południowej. Do zakażenia dochodzi wskutek ukąszenia przez owada. Pęcherzyca łojotokowa (Pemphigus seborrhoicus) – zwana także rumieniowatą (Pemphigus erythematosus). 3. Jaka jest przyczyna powstawania zmian pęcherzowych na skórze? Pęcherzyca skóry jest chorobą autoimmunologiczną. W surowicy chorego występują przeciwciała pemphigus, które są skierowane przeciw własnym komórkom naskórka lub nabłonka. W wyniku uszkodzenia struktur, utrzymujących integralność naskórka, powstają charakterystyczne dla choroby pęcherze. Dokładne przyczyny pęcherzycy nie są do końca jasne. Specjaliści skłaniają się ku przekonaniu, że choroba jest uwarunkowana genetycznie i skłonność do niej jest dziedziczna. Jednocześnie lekarze zauważają, że pewne czynniki sprzyjają wysiewowi zmian skórnych. Należą do nich: nadmierna ekspozycja na promienie słoneczne, oparzenia skóry, zakażenie niektórymi wirusami, przyjmowanie niektórych leków. 4. Pęcherzyca u dzieci Na pęcherzycę choruje stosunkowo niewiele osób. Jeśli choroba już występuje, najczęściej atakuje osoby dorosłe, zwykle w wieku 30-60 lat. Niemniej jednak, choć niezwykle rzadko, zdarzają się także zachorowania wśród dzieci. Znane są nawet przypadki pęcherzycy u noworodków. U dzieci choroba przebiega w ten sam sposób, jak u dorosłych pacjentów. Na skórze chorego tworzą się różnej wielkości, pękające pęcherze, wypełnione treścią surowiczą. Choroba powoduje dotkliwy ból i znacznie utrudnia komfort codziennego życia. Pęcherzyca jest więc ogromnym wyzwaniem, zarówno dla małych pacjentów, jak i ich opiekunów. 5. Pęcherzyca – rozpoznanie choroby W przypadku podejrzenia pęcherzycy, postawienie właściwej diagnozy jest dość czasochłonne. Diagnoza pęcherzycy opiera się nie tylko na wywiadzie i dokładnej obserwacji zmian skórnych. Wymagane jest także przeprowadzenie specjalistycznych badań. Wykonuje się zwykle badania histopatologiczne i immunopatologiczne wycinka skóry. Pacjentom może zostać zlecone np. badanie na obecność komórek akantolitycznych. Badanie wykonuje się za pomocą testu Tzancka. Lekarz może skierować pacjenta także na wykonanie badania surowicy krwi na obecność przeciwciał pemphigus. 6. Pemphigus – czynniki ryzyka Do wystąpienia pęcherzycy predysponowane są osoby, które cierpią lub cierpiały na inne schorzenia autoimmunologiczne, jak np. reumatoidalne zapalenie stawów, Hashimoto czy autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Czynnikami, które mogą powodować wysiew pęcherzy czy zaostrzenie choroby są także: wiek 30-60 lat, wystawianie skóry na światło słoneczne, przyjmowanie leków na nadciśnienie tętnicze, przyjmowanie niektórych antybiotyków, spożywanie nadmiernych ilości poru, czosnku i cebuli. Uważa się, że powyższe czynniki ryzyka mogą mieć wpływ na rozwój choroby, tylko gdy u pacjenta istnieje podatność związana z genetyką. Choroba pęcherzowa skóry jest bowiem uwarunkowana genetycznie. 7. Pęcherzyca – leczenie Do niedawna pęcherzycę postrzegano jako chorobę śmiertelną. Jednak rozwój medycyny na przestrzeni ostatnich lat sprawił, że możliwa jest efektywna walka z chorobą. Pęcherzycę można leczyć na tyle skutecznie, aby nastąpiło pełne wycofanie objawów klinicznych. Oczywiście wiele zależy od rodzaju choroby i rozległości zmian. Terapię zwykle zaczyna się od zastosowania leków z grupy glikokortykosteroidów. Zazwyczaj łączy się je ze środkami immunosupresyjnymi, takimi jak: cyklosporyna, cyklofosfamid, metotreksat czy aziatiopryna. Niekiedy stosuje się schemat terapii pulsowej lekami immunosupresyjnymi. W leczeniu pęcherzycy zwykłej pożądane skutki u niektórych chorych dają antybiotyki z grupy tetracyklin w połączeniu z kwasem nikotynowym. Na zmiany skórne stosuje się także środki odkażające skórę oraz zabezpieczające przed zakażeniem bakteryjnym i zwiększeniem rozmiaru uszkodzenia naskórka. Pęcherzycę leczy się również lekami przeciwgrzybicznymi. Pozytywne efekty daje smarowanie zmian skórnych maścią z glikokortykosteroidami. W terapii pęcherzycy stosuje się zarówno leki dożylne, jak i doustne. Wybór metody leczenia wynika z rozmiaru zmian pęcherzykowych. Po zakończeniu leczenia pacjent musi zgłaszać się na regularne kontrole dermatologiczne, gdyż choroba może nawracać. 8. Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? Pęcherzyca jest chorobą autoimmunologiczną, związaną z nieprawidłowym funkcjonowaniem układu odpornościowego pacjenta. Rozwój pęcherzycy następuje na skutek autoprzeciwciał skierowanych przeciw własnym komórkom, a nie na skutek kontaktu z chorym. Dlatego też chorobą nie można się zarazić. Osoby, które chorują na pęcherzycę, nie mogą przekazać jej innym poprzez kontakt pośredni czy bezpośredni. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Autoimmunologiczne choroby skóry u kotów Autoimmunologiczne choroby skóry u kotów nie należą do najbardziej powszechnych problemów tego gatunku, ale nie są też rzadkością. W Polsce, w badaniach opublikowanych w roku 2013 [11], choroby autoimmunologiczne stanowiły niecałe 7% wszystkich problemów dermatologicznych diagnozowanych u tego gatunku. U kotów najbardziej powszechnymi dolegliwościami z tej grupy są choroby pęcherzowe, z których największy odsetek stanowi pęcherzyca liściasta. Pozostałe choroby autoimmunologiczne, jak toczeń rumieniowaty czy pemfigoid, rozpoznawane są sporadycznie. W artykule opisujemy najpowszechniejszą z chorób autoimmunologicznych kotów – pęcherzycę liściastą. Jak wspomniano, jednostka ta jest najczęstszą chorobą autoimmunologiczną skóry u kotów. Publikacje zachodnie częstotliwość jej występowania oceniają w sposób zbliżony do badań publikowanych w Polsce. Według Angusa jest to 2-10% przypadków dermatologicznych, trafiających do klinik [1]. Inni autorzy szacują jej występowanie na niższym poziomie, na około 1-1,5% przypadków dermatologicznych [15]. Trudno określić, jakie rasy kotów należą do predysponowanych do jej rozwoju. Niektórzy autorzy podają, że tego typu uwarunkowania nie występują [3]. Najliczniej notowana była ona u krótkowłosych kotów europejskich, kotów himalajskich, kotów syjamskich i perskich. Takie występowanie może być związane z rozpowszechnieniem tych ras i niekoniecznie odzwierciedla rzeczywistą predyspozycję rasową. Ponadto opisywano przypadki pęcherzycy liściastej u kotów rasy maincun, kotów somalijskich, ragamuffin, szkockich zwisłouchych [1]. Nie stwierdzono predyspozycji związanej z płcią czy z wiekiem, choroba była rozpoznawana u zwierząt od 1 do 17 roku życia [9, 12]. Autorzy rozpoznawali omawianą chorobę jedynie u krótkowłosych kotów europejskich. Fot. 1. Typowa lokalizacja zmian w pęcherzycy liściastej na małżowinach usznych. Widoczne są wyłysienia, strupy i nadżerki. Fot. 2. Wyłysienia strupy i nadżerki na granicy skóry i błony śluzowej okolicy warg. Jak wspomniano, jednostka ta jest najczęstszą chorobą autoimmunologiczną skóry u kotów. Publikacje zachodnie częstotliwość jej występowania oceniają w sposób zbliżony do badań publikowanych w Polsce. Według Angusa jest to 2-10% przypadków dermatologicznych, trafiających do klinik [1]. Inni autorzy szacują jej występowanie na niższym poziomie, na około 1-1,5% przypadków dermatologicznych [15]. Trudno określić, jakie rasy kotów należą do predysponowanych do jej rozwoju. Niektórzy autorzy podają, że tego typu uwarunkowania nie występują [3]. Najliczniej notowana była ona u krótkowłosych kotów europejskich, kotów himalajskich, kotów syjamskich i perskich. Takie występowanie może być związane z rozpowszechnieniem tych ras i niekoniecznie odzwierciedla rzeczywistą predyspozycję rasową. Ponadto opisywano przypadki pęcherzycy liściastej u kotów rasy maincun, kotów somalijskich, ragamuffin, szkockich zwisłouchych [1]. Nie stwierdzono predyspozycji związanej z płcią czy z wiekiem, choroba była rozpoznawana u zwierząt od 1 do 17 roku życia [9, 12]. Autorzy rozpoznawali omawianą chorobę jedynie u krótkowłosych kotów europejskich. Pęcherzyca liściasta w większości przypadków jest idiopatyczna, tzn. nie da się określić przyczyn jej powstania. W niektórych przypadkach wiadomo, że może się rozwinąć po podaniu pewnych leków lub w przebiegu chorób nowotworowych. Taki przypadek został opisany, dotyczył zwierzęcia z rozpoznanym grasiczakiem [5]. W odniesieniu do przyczyn polekowych opisywano jej występowanie u zwierząt po podaniu takich preparatów jak doksycyklina, ampicylina oraz cymetydyna. Rzadziej zdarzała się u pacjentów otrzymujących itrakonazol, metimazo [2-4, 12]. Niektórzy autorzy sugerują, że w związku z obecnością w bioptatach znacznego nacieku złożonego z mastocytów istnieje związek pomiędzy pęcherzycą liściastą a chorobami alergicznymi [2]. Za objawy kliniczne odpowiada wytworzenie przeciwciał w stosunku do desmosomów łączących komórki naskórka, co prowadzi do niszczenia połączeń międzykomórkowych [3]. Docelowym białkiem dla powstających przeciwciał jest desmogleina 1. Pęcherzyca liściasta – objawy kliniczne Typową lokalizacją zmian jest głowa zwierzęcia, szczególnie często są to małżowiny uszne, ponadto zmiany mogą dotykać opuszek palcowych. Najwcześniej pojawią się na nieowłosionej części małżowin (co jest bardzo charakterystyczne dla kotów), grzbiecie, w pachwinach i na brzuchu (w okolicy brodawek sutkowych) [10]. Jedynie wyjątkowo choroba przyjmuje charakter uogólniony [7, 8, 9, 12]. Na głowie, poza małżowinami usznymi, zmiany obecne są często na grzbiecie i lusterku nosa (rzadko) oraz w okolicy okołooczodołowej. Taka lokalizacja dotyczy 80% chorych kotów. W przypadku gdy procesem chorobowym objęte są opuszki palcowe prowadzi to do deformacji pazurów. Ponadto w tego typu przypadkach może być stwierdzane nadmierne rogowacenie opuszek kończyn, jak również serowaty brązowy wysięk gromadzący się w przestrzeniach międzypalcowych [2, 7]. Typowymi wykwitami w przebiegu choroby są strupy, nadżerki i łuski. I takie wykwity obserwujemy w większości przypadków. Wprawdzie na początku choroby pojawiają się pęcherzyki i krosty, jednak obecne są one przez bardzo krótki czas i ulęgają przekształceniu w wykwity wtórne. Ponadto, można obserwować demarkacje wierzchnich warstw naskórka, który łatwo oddziela się razem z włosem, co prowadzi do powstawania wyłysień. Świąd w przebiegu choroby jest zmienny, u znacznej części chorych kotów występuje. Poza objawami dotyczącymi skóry zwykle brak jest objawów ogólnych (co odróżnia chorobę od pęcherzycy zwykłej, gdzie objawy ogólne są powszechniejsze). Jedynie wyjątkowo występują utrata apetytu, spadek masy ciała, posmutnienie i gorączka. Jeśli objawy dotykają opuszek palcowych, występuje również kulawizna [12]. W badaniach laboratoryjnych najczęściej nie ma zmian, niekiedy można stwierdzić średniego stopnia leukocytozę, neutrofilię, nieznaczną nieregeneratywną niedokrwistość [15]. Fot. 3. Nadżerki wyłysienia i przeczosy u kota z pęcherzycą liściastą. Zmiany lokalizują się na głowie i okolicy okołooczodołowej widoczny również obrzęk powiek. Fot. 4. Obraz cytologiczny preparatu odciskowego z przypadku pęcherzycy liściastej. Widoczne liczne keratynocyty akantolityczne oraz granulocyty kwasochłonne i obojętnochłonne. Barwienie met. Diff-Quick, pow. 1000 x. Rozpoznanie pęcherzycy liściastej W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić inne choroby autoimmunologiczne, jak: pemfigoid, pęcherzyca zwykła oraz dermatofitozy i inwazje świerzbowców (notoedroza, sarcoptoza). Dużą wartość diagnostyczną ma badanie cytologiczne. W preparacie widoczne są liczne akantolityczne keratynocyty oraz granulocyty obojętnochłonne i kwasochłonne. Komórki akantolityczne, chociaż typowe dla pęcherzyc, nie są dla nich patognomoniczne (mogą pojawiać się również w przypadku głębokich ropnych zapaleń skóry). Do badania cytologicznego najlepiej nadaje się materiał ze świeżych krost, a w przypadku ich braku preparat dociskowy należy wykonać spod świeżych strupów po ich uprzednim zdjęciu jałową igłą. Pęcherzyca liściasta – badanie histopatologiczne Ostateczne rozpoznanie stawiane jest na podstawie badania histopatologicznego. Do badania zaleca się pobrać materiał przynajmniej z trzech różnych miejsc, co zwiększa szansę na znalezienie typowych zmian [1]. W preparatach pochodzących z wczesnych zamian widoczne są pęcherzyki wypełnione komórkami akatolitycznymi. Jak wspominano przy opisie objawów klinicznych, tego typu wykwity są bardzo krótkotrwałe i szybko ulegają przekształceniu w krosty. W krostach obecne są, oprócz komórek akantolitycznych, również granulocyty obojętnochłonne oraz nieliczne eozynofile i mastocyty. Zarówno pęcherzyki, jak i powstałe z nich krosty lokalizują się pod warstwą rogową lub w warstwie ziarnistej [3, 10]. Keratynocyty akantolityczne mogą być stwierdzane również pod strupami. Ponadto mogą być widoczne egzocytozy garnulocytów obojętnochłonnych, mikroropnie w naskórku lub przy ujściu mieszków włosowych [15]. Typowy objaw w histopatologii pęcherzycy liściastej Bardzo typowym objawem w histopatologii pęcherzycy liściastej jest rekornifikacja – ponowne powstawanie warstwy rogowej pod krostą. Rekornifikacja odróżnia pęcherzycę liściastą od zakażeń bakteryjnych, w przypadku których tego typu objaw nie występuje [9]. Komórki akantolityczne często wykazują cechy apoptozy, mogą się łączyć, tworząc tzw. „wyspy”, łącząc się po kilka ze sobą. Jeżeli występuje zapalenie skóry właściwej, to obecny jest mieszany okołonaczyniowy naciek, bywa też, że lokalizuje się on poniżej naskórka, mogą również występować obrzęk i przekrwienie [3]. Fot. 5. Kot z pęcherzycą lisciastą, na opuszkach palcowych widoczne liczne łuski i strupy. Fot .6. Kot z pęcherzyca liściasta (powstała na skutek reakcji na podawanie leków). Widoczne zmiany dotyczące grzbietu nosa w postaci wyłysienia strupów i nadżerek, zmiany nie dotykają lusterka nosa. Leczenie pęcherzycy liściastej Nieliczne przypadki choroby, w których znana jest przyczyna, tzn. te, które występują jako następstwo reakcji polekowych, ustępują po zaprzestaniu podawania leków będących przyczyną ich powstawania [1]. Podstawowym leczeniem pozostaje podawanie leków immunosupresyjnych. Najczęściej stosowane są glikokortykosteroidy. Zalecanymi są prednizolon (2-4 mg/kg deksametazon (w dawce 0,1-0,2 mg/kg metylprednizolon (w dawce 3-5 mg/kg tramcinolon (w dawce 0,6-2 mg/kg Początkowa dawka w przypadkach uogólnionych i przewlekłych może być znacznie wyższa, niż podano, przykładowo w przypadku prednizolonu może wynosić 8 mg/kg [3]. Predniozolon stosowany jako jedyne leczenie jest skuteczny w większości przypadków (97%). Czas leczenia wynosi około 8 tygodni [16]. Triamcinolon uważany jest również za bardzo skuteczny glikokortykosteroid w leczeniu pęcherzycy liściastej, skuteczniejszy nawet niż chlorambucil czy sole złota. W miarę poprawy stanu i ustępowania zmian należy podawać je co drugi dzień, a następnie redukować dawkę o 10-25% co 2-4 tygodnie [1]. Innym skutecznym w leczeniu choroby lekiem jest chlorambucil, który wykazuje działanie również w przypadkach, w których glikokortykosteroidy nie przynoszą poprawy. Lek ten należy stosować w dawce 0,1 mg/kg raz dziennie lub 0,2 mg/kg co drugi dzień. Można używać go łącznie z glikokortykosteroidami. Leczenie prowadzone jest przez 4-8 tygodni. Możliwe skutki uboczne związane z podawaniem chlorambucilu to wymioty, biegunka, supresja szpiku kostnego. W związku z ostatnim skutkiem ubocznym podczas leczenia wskazane jest wykonywanie badania hematologicznego w dwutygodniowych odstępach. Kolejnym możliwym do zastosowania w przypadku pęcherzycy liściastej sposobem leczenia jest chryzoterapia. Można podawać aurotioglukozę iniekcyjnie w odstępach tygodniowych przez 6-12 tygodni w dawce 1 mg/kg Po uzyskaniu poprawy częstotliwość podawania leku należy zmniejszyć i podawać go co 2-4 tygodnie. Leczenie to obarczone jest skutkami ubocznymi w postaci kłębkowego zapalenia nerek, trombocytopenii, supresji szpiku kostnego, wskazane jest więc wykonywanie badań hematologicznego, biochemicznego z surowicy krwi oraz badania moczu w odstępach dwutygodniowych. Kolejnym lekiem możliwym do zastosowania jest cyklopsoryna. Cykolosporyna w jednym z przypadków była podawana kotu w dawce 15 mg/kg raz dziennie i po początkowej poprawie doszło do nawrotu zmian, które nie reagowały na lek nawet mimo podniesienia dawki do 25 mg/kg [13]. Z kolei w badaniach publikowanych w 2012 roku wykazano, że cyklosporyna w dawce 5-7 mg/kg jest skuteczna w leczeniu choroby, jedynie w niektórych przypadkach niezbędne było dodatkowe stosowanie glikokortykosteroidów miejscowo [6]. Informacje na temat jej zastosowania w przypadku opisywanej choroby są jednak nieliczne, a leczeniu poddano niewielką grupę kotów. Azatiopryna, która polecana jest w leczeniu chorób autoimmunologicznych u psów, nie powinna być stosowana u kotów, ponieważ prowadzi do silnej supresji szpiku kostnego [3]. Około 10% przypadków nie odpowiada na leczenie i poddawana jest eutanazji [15]. Po cofnięciu się objawów klinicznych powszechne jest występowanie nawrotów po odstawieniu leków. By im zapobiec, w niektórych przypadkach niezbędne jest ciągłe podawanie leków. Skuteczny może być prednizolon w dawce 1,2 mg/kg dawkowany co tydzień [16]. Piśmiennictwo: 1. Angus Dermatology secrets: pemphigus foliaceus in cats. North American Veterinary Conference 2005, Flórida. Proceedings of the NAVC: North American Veterinary Conference. 2. Chandler Gaskel Gaskel Medicine and Therapeutics. Blackwell Publishing 2004. 3. Gross Ihrke Walder Affolter Skin diseases of dogs and cats. Clinical and histopathological diagnosis. Blackwell Science, Oxford, 2005 4. Guaguere E. Degorce-Rubiales F.: Drug-induced erythema multiforme or drug-induced pemphigus foliaceus: a case report. “Vet. Dermatol.” 15 (Suppl. 1), 57. 5. Hill Brain P., Collins D. et al.: Putative paraneoplastic pemphigus and myasthenia gravis in a cat with a lymphocytic thymoma.”Vet Dermatol.” 2013, 24, 646-649. 6. Irwin Beale Fadok Use of modified ciclosporin in the management of feline pemphigus foliaceus: a retrospective analysis.” Vet Dermatol.” 2012, 23, 403-e76. 7. Mueller Immune-mediated Skin Diseases. 50° Congresso Nazionale Multisala SCIVAC, 2005, Rimini, Italia. 8. Olivry T., Chan Autoimmune Blistering in Domestic Animals. “Clin. Dermatol.” 2001;19:750-760. 9. Olivry T.: A review of autoimmune skin diseases in domestic animals: I – Superficial pemphigus. “Vet. Dermatol.”17; 291-305. 10. Peterson A., McKay L.: Crusty cats: feline pemphigus foliaceus. “Compend Contin Educ Vet.” 2010, 32, E1-4. 11. Pomorska-Handwerker D.: Choroby dermatologiczne u psów i kotów w Polsce 2013. Royal Canin. Niepołomice, 2013. 12. Preziosi Goldschmidt et al.: Feline pemphigus foliaceus: a retrospective analysis of 57 cases. “Vet. Dermatol.” 2003, 14, 313-321. 13. Robson Burton Cyclosporin: applications in small animal dermatology. “Vet. Dermatol.” 2003,14, 1-9 1 14. Rosenkrantz Pemphigus: current therapy. “Vet. Dermatol.” 2004, 15, 90-98 15. Scott Miller Griffin Veterinary Dermatology. Saunders Company Philadelphia 2001. 16. Simpson Burton Use of prednisolone as monotherapy in the treatment of feline pemphigus foliaceus: a retrospective study of 37 cats. “Vet. Dermatol.” 2013, 24, 598-601. Autor: dr n. wet. Marcin Szczepanik, dr n. wet. Piotr Wilkołek Zakład Diagnostyki Klinicznej i Dermatologii Weterynaryjnej UP w Lublinie Zdjęcia: Udostępnione przez autora. Przejdź do następnej strony aktualizacja dnia 18:58 Przyczyny zapalenia pęcherza u psa By zrozumieć mechanizm tej choroby u psa, warto przypomnieć sobie kilka podstawowych faktów z jego anatomii. Układ moczowy psa jest bardzo podobny do analogicznego ustroju w organizmie człowieka. W jego skład wchodzą dwie nerki i dwa przewody, które nazywamy moczowodami – transportują one mocz z nerek do pęcherza, skąd dalej trafia do cewki moczowej , którędy jest wydalany na zewnątrz. Układ moczowy dzieli się w terminologii medycznej na dwie części: górne drogi moczowe, czyli nerki z moczowodami, oraz dolne drogi moczowe – pęcherz i cewka moczowa. Zapalenie pęcherza u psa (tak jak u człowieka) może mieć różne podłoże: bakteryjne, wirusowe lub grzybicze. Zdarza się, że zapalenie pęcherza u psa pojawia się niedługo po kąpieli w rzece, jeziorze lub innym akwenie, w którym mogły znajdować się niebezpieczne drobnoustroje wywołujące tę chorobę. Często dolegliwość ta jest wynikiem niewystarczającego poziomu higieny, może być też „przejęta” w zabawie od innego psa. W niektórych przypadkach zapalenie pęcherza jest konsekwencją urazu mechanicznego. Może także pojawiać się jako powikłanie po przyjmowaniu leków – przede wszystkim tych stosowanych w leczeniu nowotworów – oraz jako choroba towarzysząca innemu schorzeniu, jak np.: kamica pęcherza; cukrzyca; zapalenie nerek; zapalenie pochwy i macicy (suki); przerost prostaty (psy); nowotwór pęcherza. Jeśli Twój pies jest w podeszłym wieku, musisz wiedzieć, że jest o wiele bardziej narażony na infekcje dolnych dróg moczowych niż młode psy – ma to przede wszystkim związek z obniżoną wydolnością dróg moczowych, ale też z podwyższonym ryzykiem wystąpienia innych chorób, które mogą obniżać psią odporność i przyczyniać się do rozwoju infekcji. Warto wiedzieć, że zapalenie pęcherza dużo częściej dotyka suczki niż psy – wiąże się to z ich budową anatomiczną. Objawy zapalenia pęcherza u psa Zapalenie pęcherza u psa daje dość wyraźne objawy, które trudno przeoczyć, jeśli bacznie obserwujemy swojego pupila podczas spacerów. To, co najbardziej rzuca się w oczy, to problem z oddawaniem moczu i znaczne zmiany w jego regularności – pies cierpi, próbując oddać mocz, najprawdopodobniej siusia też częściej niż zwykle, ale w bardzo niewielkich ilościach, wręcz „kropelkując”. Charakterystyczne jest mocne napinanie się i naprężanie przy oddawaniu moczu, które jednak nie daje rezultatów. Wyraźnie widać, że próba oddania moczu jest dla psa bardzo bolesna – czasem do tego stopnia, że pies zaczyna ciągle, niemal obsesyjnie wylizywać sobie okolice cewki moczowej. Powodem do niepokoju w przypadku dorosłych psów jest też moczenie w domu – szczególnie, jeśli do tej pory pies przyzwyczajony był do załatwiania swoich potrzeb wyłącznie na zewnątrz i nigdy nie zdarzało mu się popuszczać w mieszkaniu. W ostrym przebiegu i zaawansowanym stadium zapalenia pęcherza u psa może pojawić się krew w moczu (tzw. krwiomocz), która może świadczyć o problemach urologicznych. Jeśli zaobserwujesz u swojego pupila którykolwiek z tych objawów, musisz jak najszybciej udać się z nim na wizytę do lekarza weterynarii. Nagromadzenie moczu w pęcherzu może bowiem prowadzić do jego pęknięcia, co z kolei stanowi stan bezpośredniego zagrożenia życia. Nie warto tak ryzykować, tym bardziej, że zapalenie pęcherza u psa jest chorobą w pełni uleczalną. Trzeba jeszcze dodać, że chory pęcherz u psa dość często idzie w parze z zapaleniem cewki moczowej. Leczenie zapalenia pęcherza u psa Jak już zostało nadmienione, jeśli podejrzewasz zapalenie pęcherza u psa, sytuacja ta wymaga szybkiej konsultacji weterynaryjnej. Nie należy ryzykować leczenia tego schorzenia domowymi sposobami, bo zazwyczaj nie są one skuteczne i nie niwelują w żaden sposób psich dolegliwości. Interwencja lekarza weterynarii może natomiast przynieść szybki skutek – wykona on badanie moczu i będzie w stanie szybko określić przyczyny infekcji dolnych dróg moczowych. Najczęściej diagnostyka chorego pęcherza u psa obejmuje także badanie morfologii krwi oraz prześwietlenie lub USG jamy brzusznej lub nerek. W zależności od podłoża zakażenia pomogą antybiotyki lub leki przeciwzapalne. Jeśli pies bardzo cierpi, lekarza weterynarii zaordynuje zapewne dodatkowo środki przeciwbólowe, by mu ulżyć. Leczenie antybiotykowe trwa zazwyczaj około dwóch tygodni. W tym czasie warto zadbać o to, by zapewnić psu ciepłe i komfortowe warunki, by się nie zaziębił. Dobrze też wdrożyć probiotyk, który będzie działał osłonowo na jego florę bakteryjną w jelitach. Po zakończeniu leczenia należy powtórzyć badanie moczu, by sprawdzić, czy przyniosło ono pożądane efekty. To bardzo ważne, bowiem niedoleczone zapalenie pęcherza u psa może w przyszłości powracać, a nawet rozwinąć się w poważną chorobę nerek. Konsultacja: lekarz weterynarii Franek Paśko

pęcherzyca u psa zdjęcia